Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Μέρος 16


Ηκολούθει ακόμη με ζωηρότητα η μάχη, όταν εφάνη έν σώμα εχθρών
πεζών και ιππέων συνιστάμενον από χιλίους περίπου πολεμιστάς
και ερχόμενον από Αττικήν εις βοήθειαν των εις Δομπραίναν
πολιορκουμένων. Οι Έλληνες, χωρίς να ταραχθώσι διόλου διά την
παρουσίαν αυτής της σημαντικής εχθρικής δυνάμεως, επέμειναν
αντιμαχόμενοι εις τους εχθρούς έως την νύκτα, ότε ούτοι
ανεχώρησαν εις Δομπραίναν. Το από την Αττικήν ελθόν στράτευμα
δεν έλαβε διόλου μέρος εις την μάχην ταύτην, το οποίον έδωκεν
αφορμήν εις τους Έλληνας να συμπεράνωσιν ότι την ερχομένην
ημέραν έμελλε να γένη σημαντική συμπλοκή. Κανέν σώμα δεν
ηθέλησε να μείνη εις την εκκλησίαν, φοβούμενον μην αποκλεισθή
από τους εχθρούς και δεν δυνηθή πλέον να λάβη βοήθειαν· ο
Καραϊσκάκης λοιπόν διέταξε τους φυλάττοντας ταύτην την θέσιν ν'
αναχωρήσωσι την νύκτα, αφού καταστρέψωσι τα περί την εκκλησίαν
οχυρώματα.

Ο Καραϊσκάκης βλέπων ότι η δύναμις των εχθρών κατέστη σημαντική
και υποθέτων ότι ο Μουσταφάμπεης, Αλβανός πολεμιστής και
φιλότιμος, έμελλεν αφεύκτως να κινηθή κατά του στρατοπέδου
αυτού των Ελλήνων, διέταξε και κατεσκευάσθη διά νυκτός έν
οχύρωμα εις την πλευράν του στρατοπέδου την βλέπουσαν προς
Δομπραίναν επί των ερειπίων παλαιού τινος τείχους και εσύστησε
τας αναγκαίας περί το στρατόπεδον φυλακάς. Οι Τούρκοι όμως ούτε
την νύκτα εκείνην, ούτε τας ακολούθους ημέρας δεν έκαμαν κανέν
κίνημα· ευχαριστήθησαν μόνον να βάλωσι φρουράν εις την
εκκλησίαν, την οποίαν άφησαν οι Έλληνες, και να την οχυρώσωσιν.
Οι Έλληνες ενθαρρυνόμενοι από την ακινησίαν των Τούρκων,
εξήρχοντο πολλάκις κατ' αυτών και έδιδον αιτίαν πολέμου, αλλ'
αυτοί δεν εκινούντο εις σημαντικήν συμπλοκήν, ηκροβολίζοντο
μόνον μακρόθεν και επέστρεφον εις τα ίδια. Τελευταίον ο
Μουσταφάμπεης αφήσας έως επτακοσίους πολεμιστάς εις Δομπραίναν,
παρέλαβε τα λοιπά στρατεύματα και ανεχώρησε.

Δεν εβράδυναν πολύ οι Έλληνες να γνωρίσωσι την αιτίαν της
απραξίας και της από Δομπραίναν αναχωρήσεως των εχθρών. Ο
Μουσταφάμπεης άμα έφθασεν εις Δομπραίναν, έμαθε την εις Ταλάντι
απόβασιν των Ολυμπίων, οι οποίοι απέκλεισαν στενώς τους
φυλάττοντας τας αποθήκας Τούρκους. Επειδή δε από το Ταλάντι
εφέροντο αι τροφαί και εις τα λοιπά τουρκικά στρατόπεδα,
εστοχάσθη πλέον κατεπείγον να τρέξη εις εκείνο το μέρος, παρά
να πολεμήση το στρατόπεδον του Καραϊσκάκη, το οποίον δεν ήτον
τόσον επικίνδυνον· διότι και αν ήθελεν επιτύχη να διώξη τους
Τούρκους από Δομπραίναν, δεν ηδύνατο να επιφέρη σημαντικήν
αλλοίωσιν εις τα τουρκικά πράγματα.

Ο Καραϊσκάκης βλέπων ότι οι εχθροί, αν και με ολίγον ιππικόν,
εκυρίευον όλην σχεδόν την έμπροσθεν της Δομπραίνας πεδιάδα και
θέλων να συστείλη και από τούτο το μέρος τους εχθρούς, διέταξε
τον αρχηγόν του ατάκτου Ελληνικού ιππικού Χατζή Μιχάλην
Ταλιάνον, ευρισκόμενον εις Μέγαρα, να μεταβή εις Δομπραίναν·
και αυτός υπακούσας αμέσως μετέβη εις το στρατόπεδον την νύκτα
της εννάτης του Νοεμβρίου. Ο Καραϊσκάκης θέλων να ωφεληθή από
την άγνοιαν των εχθρών διά να κάμη καμμίαν βλάβην εις αυτούς,
διέταξε να μην εβγάλωσι τους ίππους εις μέρη όπου ήτον δυνατόν
να φανώσιν εις τους εχθρούς, και την νύκτα της ενδεκάτης του
αυτού μηνός διώρισε τον Γιαννάκην Σουλτάνην να υπάγη με
πεντήκοντα στρατιώτας να κάμη ενέδραν εις τους αμπελώνας της
Δομπραίνας, όπου εσυνείθιζον να πηγαίνωσι συχνά οι εχθροί διά
σταφύλια και διά βοσκήν των ίππων των, και εάν μεν
παρουσιασθώσιν ολίγοι εχθροί, να τους κτυπήση προσπαθών να τους
εμποδίση την επιστροφήν, διά να δώση αιτίαν να τρέξωσιν εις
βοήθειάν των οι λοιποί Τούρκοι από την Δομπραίναν· εάν δε ήναι
πολλοί και ιππείς, να προσποιηθή φυγήν προς το μέρος της
θαλάσσης και να αναβή εις τον πλησίον λόφον, όπου ο τόπος είναι
άβατος εις το ιππικόν. Όποιον δε από τα δύο ταύτα ήθελε συμβή,
το Ελληνικόν ιππικόν, το οποίον έμελλε να είναι έτοιμον, άμα
ήθελεν ακούσει τους πρώτους πυροβολισμούς, έπρεπε να εξέλθη και
να προσπαθήση ν' αποκόψη την επιστροφήν των εχθρών. Συγχρόνως
έμελλε και ο Δήμος Τζέλιος να τοποθετηθή εις την επάνωθεν της
Δομπραίνας θέσιν, ώστε οπόταν ήθελεν ιδεί εξερχομένους πολλούς
εχθρούς από το χωρίον, να εφορμήση εις αυτό.

Δύο ώρας προ της ανατολής του ηλίου εκίνησεν ο Γιαννάκης
Σουλτάνης από το Κακόσι και μετά τρεις ώρας συναπαντάται με έν
σώμα πολεμίων, συγκείμενον από τριάκοντα περίπου ιππείς, και
αμέσως πυροβολεί κατ' αυτών. Ούτοι οπισθοδρομήσαντες
περισσότερον βολής τουφεκίου, εστάθησαν· οι δε Έλληνες
επροσποιήθησαν φυγήν. Αλλ' οι Τούρκοι είτε υποπτεύσαντες, είτε
κατά τύχην, δεν ηκολούθουν κατόπι και επομένως δεν
απεμακρύνοντο πολλά από το χωρίον. Το Ελληνικόν ιππικόν αφ' ού
ματαίως επρόσμενεν ικανήν ώραν διά ν' απομακρυνθώσιν οι εχθροί,
τελευταίον ώρμησεν ομού με τον Καραϊσκάκην κατ' αυτών
ακολουθείτο δε και από τετρακοσίους περίπου πεζούς. Οι Τούρκοι
μη όντες ικανοί ν' αντιπαραταχθώσιν επιστρέφουσιν αμέσως εις
Δομπραίναν και συσσωματωθέντες με τους εκείθεν εξελθόντας
πεζούς και ιππείς, ετοποθετήθησαν πλησίον του κάτω πύργου και
αντέκρουον τους Έλληνας. Ο Καραϊσκάκης ιδών ότι ακροβολιζόμενος
κατ' αυτόν τον τρόπον με τους Τούρκους δεν τους έβλαπτε τίποτε
και επιθυμών να τους αποσπάση τρόπον τινά από τας οικίας και να
τους απομακρύνη προς την πεδιάδα, έκαμε σημείον εις τους
Έλληνας να προσποιηθώσι φυγήν· αλλ' αυτοί εκλαβόντες ως αληθή
την φυγήν, αντί να οπισθοδρομήσωσι κατ' ολίγον και με τάξιν,
έφευγον βιαίως προς το στρατόπεδον· ωφελούμενοι από την αταξίαν
ταύτην οι ιππείς των εχθρών, τρέχουσι κατά του Ελληνικού
ιππικού, καταφθάνουσι και περικυκλόνουσι τον Γιαννάκην
Σουλτάνην, ο οποίος επιστρέψας από την ενέδραν εις το
στρατόπεδον και μη θέλων να μένη αργός, ενώ εγίνετο μάχη, είχε
λάβει ένα από τους τυχόντας ίππους του Καραϊσκάκη μη όντα ούτε
ικανόν, ούτε συνειθισμένον εις πόλεμον, με τον οποίον είχεν
υπάγει εις το πεδίον της μάχης και ενωθή με το ιππικόν.

Ο Καραϊσκάκης είδεν εις ποίον κίνδυνον εξετέθη ο Σουλτάνης και
αμέσως στρέφει πρώτος τον ίππον του, παρακινήσας δε και τους
λοιπούς ιππείς να τον ακολουθήσωσιν, ώρμησεν εις βοήθειαν. Ο
Σουλτάνης, αν και επερικυκλώθη από τους εχθρούς, αν και ο ίππος
του δεν ήτον διόλου επιτήδειος και ικανός ούτε διά πόλεμον ούτε
διά φυγήν, αντεμάχετο μ' όλον τούτο μόνος προς πολλούς και
αντείχε, μ' όλον ότι είχε λάβει ήδη τέσσαρας πληγάς. Ο
Καραϊσκάκης καταφθάνει με τον υπασπιστήν του ιππικού (29) και
με τέσσαρας ή πέντε των ευτολμοτέρων ιππέων επιπίπτουν εις τους
εχθρούς, φονεύουν δύο εξ αυτών, τρέπουν τους λοιπούς εις φυγήν
και διασώζουν τον Σουλτάνην, μένοντα ακόμη επί του ίππου και
αντιμαχόμενον. Αλλ' αι πληγαί ήσαν καίριαι και ο ήρως ούτος
μετ' ολίγας στιγμάς απέθανεν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου