Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Μέρος 26


Την ακόλουθον ημέραν περί την ανατολήν του ηλίου ο Κιουταχής
συνήθροισεν όλον το εις τας θέσεις ταύτας ευρισκόμενον
στράτευμά του, συμποσούμενον, ως ελέγετο, από τέσσαρας χιλιάδας
πεζούς και δύο χιλιάδας ιππείς, και το εδιόρισε να προσβάλη εις
το Μετόχιον· ανά χίλιοι πεζοί προσέβαλον από εκάστην πλευράν·
οι δε λοιποί, προηγουμένων δύω κανονίων, εκινήθησαν κατά
πρόσωπον, ηκολούθουν δε και οι ιππείς παρατεταγμένοι εις τρεις
σειράς. Κατ' αυτόν τον τρόπον επροχώρουν κανονοβολούντες, έως
ου επλησίασαν πανταχόθεν εις το Μετόχιον εντός βολής τουφεκίου.
Τέσσαρας περίπου ώρας διέμειναν εις ταύτην την θέσιν
κανονοβολούντες μόνον το Μετόχιον. Φαίνεται δε ότι επερίμενον
να καταστρέψωσι τα εμπροσθινά οχυρώματα διά να κάμωσιν επομένως
έφοδον· οι δε εντός, μ' όλον ότι οι τοίχοι κρημνιζόμενοι και αι
πέτραι συντριβόμεναι τους επροξένουν ικανάς πληγάς, επέμενον
όμως με καρτερίαν και ανήγειρον προθύμως τα κρημνιζόμενα μέρη·
δεν ανταπεκρίνοντο δε διόλου με όπλα εις τους εχθρούς, θέλοντες
να ήναι όλοι έτοιμοι διά να πυροβολήσωσι ταυτοχρόνως, όταν
έμελλον να κάμωσιν έφοδον, το οποίον ήλπιζον εξ άπαντος. Ούτω
λοιπόν έμειναν εις βαθυτάτην σιωπήν, και δεν ηκούετο ειμή μόνον
η σάλπιγξ, και αύτη από καιρόν εις καιρόν. Ο αρχηγός βλέπων τον
κατεδαφισμόν των οικοδομών, τον οποίον επροξενούσαν τα εχθρικά
κανόνια, και υποπτεύων μη δειλιάσωσιν οι αποκλεισμένοι και
αφήσαντες την θέσιν αναχωρήσωσιν, έπεμψεν ένα ιππέα και τους
ενεθάρρυνεν ότι αυτός επαγρυπνεί εις τα κινήματα του εχθρού και
ότι θέλει έλθει εις βοήθειάν των, όταν ήναι ώρα αρμοδία· εν
τοσούτω αυτοί ν' αντέχωσι γενναίως εις τας εχθρικάς προσβολάς.
Οι εις το Μετόχιον επεβεβαίωσαν τον ιππέα ότι θέλουν επιμείνει
σταθερώς εις την θέσιν των, και οι έξωθεν ας κάμωσιν υπέρ αυτών
ό, τι η τιμή και το συμφέρον υπαγορεύει.

Περί το μεσημέρι τέλος πάντων οι εις τα αριστερά του Μετοχίου
εχθροί εφώρμησαν κατά των Ελλήνων, ωχυρωμένων εις τα ερείπια
μιας οικίας· αυτοί δε μη δυνηθέντες ν' ανθέξωσιν εις την ορμήν
των, απεσύρθησαν. Τούτο βλέπων ο αρχηγός απεφάσισε να κινηθή·
και προς μεν τους εν δεξιά εχθρούς έστειλεν έως εκατόν πεζούς
και δεκαπέντε ιππείς δι' αντιπερισπασμόν. Αυτός δε εμψυχώσας
τους μεθ' εαυτού εφώρμησε κατά των εις τα αριστερά του
μοναστηρίου, τους οποίους εβίασε να παραιτήσωσι την
κυριευθείσαν θέσιν και να επανέλθωσι φεύγοντες εις τον πρώτον
τόπον των. Μετ' ολίγον ο Κιουταχής έδωκε το σύνθημα της
επιθέσεως, και μετά την συνήθη δι' αλαλαγμών ευχήν των οι
Τούρκοι εκίνησαν διηθημένοι εις δύω σώματα, το μεν κατά του
στρατοπέδου του Καραϊσκάκη, το δε έτερον, το οποίον ήτον και το
πολυπληθέστερον, κατά του Μετοχίου. Οι εν τω Μετοχίω αφήσαντες
τους Τούρκους να πλησιάσωσιν έως είκοσι βήματα, τους
ετουφέκισαν ταυτοχρόνως· οι Τούρκοι όμως διά ν' αποφύγωσι την
εκ των Ελληνικών όπλων φθοράν, εξαπλώθησαν κατά γης,
περιμένοντες την κατάπαυσιν διά να ανανεώσωσι την έφοδον. Αλλ'
οι Έλληνες, αφ' ού εις ολίγην ώραν είδον ότι οι εχθροί δεν
επροχώρουν, εξέρχονται από τους προμαχώνας των και εφορμούν
κατ' αυτών. Οι Τούρκοι ωφελούμενοι από την κατάπαυσιν του
πυροβολισμού, φεύγουν αβλαβείς· διότι οι Έλληνες φοβούμενοι το
εχθρικόν ιππικόν δεν ετόλμησαν να τους καταδιώξωσιν επί πολύ.

Εις τούτο το μεταξύ ο Καραϊσκάκης κρύψας έν μέρος πεζών εις ένα
εύθετον τόπον προς τα δεξιά, διώρισε το Ελληνικόν ιππικόν να
εξέλθη ως εις μάχην κατά του εχθρού και έπειτα να προσποιηθή
ότι φεύγει, φεύγον δε να σύρη το εχθρικόν ιππικόν εις την
προετοιμασθείσαν ενέδραν. Το σχέδιον εν μέρει επέτυχεν· οι
εχθροί ηναγκάσθησαν να οπισθοδρομήσωσι με βιαίαν φυγήν· η ζημία
των όμως δεν εστάθη σημαντική. Ταυτοχρόνως διώρισεν ο
Καραϊσκάκης το υπόλοιπον του Ελληνικού ιππικού και τους έχοντας
ίππους αξιωματικούς να κινηθώσιν εξ αριστερών κατά του εχθρού·
ώστε ούτος προσβαλλόμενος συγχρόνως και από το κέντρον και από
τας πτέρυγας, ηναγκάσθη ν' αποσυρθή διά της φυγής προς τας
οχυρωμένας θέσεις του. Τούτο ιδόντες και οι εις Φαληρέα
στρατοπεδευμένοι Έλληνες και εμψυχωθέντες από το παράδειγμα,
έκαμαν έξοδον κατά των εις αυτούς αντιταγμένων εχθρών και
ευδοκίμησαν. Το έργον τούτο εγένετο μέγα και σημαντικόν, όχι
διότι αυτό καθ' εαυτό ήτον τοιούτον, αλλά διότι εμψυχώθησαν οι
Έλληνες και ενεθαρρύνθησαν και διότι υπήρξεν αρχή και βάσις
τρόπον τινά των εις Κερατζίνι επιγενομένων αγώνων. Εις την
συμπλοκήν ταύτην από μεν τους Έλληνας εφονεύθησαν τρεις και
επληγώθησαν έως είκοσιν· εκ δε των εχθρών ευρέθησαν περί το
Μετόχιον φονευμένοι έως είκοσι πέντε· φαίνεται όμως ότι
εφονεύθησαν και άλλοι ικανοί, πλην επρόλαβον και τους
μετεκόμισαν εις τα οχυρώματά των οι εχθροί, και αν πρέπη να
πιστεύση τις ένα Τζάμην χριστιανόν, όστις ήλθε την ακόλουθον
ημέραν ως απεσταλμένος από τον Λάμπρον Κάντζον, αιχμαλωτισθέντα
εις Καματερόν επί της δυστυχούς εκστρατείας του Μπούρμπαχη, ο
αριθμός των φονευθέντων εχθρών ανέβη εις τριακοσίους, των δε
πληγωθέντων εις τους πεντακοσίους.

Η είδησις της νίκης ταύτης, διασπαρείσα τάχιστα, ενεθάρρυνε
πολλούς στρατιώτας, οι οποίοι δεν ετόλμησαν ν' ακολουθήσωσιν
όταν έγεινεν η εκστρατεία. Συνερχόμενοι λοιπόν ούτοι καθ'
ημέραν, ηύξανον επαισθητώς το Ελληνικόν στρατόπεδον. Ο δε
αρχηγός ενησχολείτο αδιακόπως εις το να εμψυχώνη το στράτευμα,
να οχυρώνη τους προμαχώνας και να έχη τους στρατιώτας εις
παντοτεινήν σχεδόν κίνησιν και άμιλλαν. Όθεν μίαν εσπέραν
διέταξε τους εις Μετόχιον να εξέλθωσιν εις πόλεμον κατά των
πλησιεστέρων εις αυτούς εχθρικών προμαχώνων με σκοπόν
αντιπερισπασμού· αυτός δε με εκατόν πενήντα εκλεκτούς
στρατιώτας εκίνησε με σκοπόν να εισπηδήση εις ένα προμαχώνα,
όθεν ηδύναντο, αν τον εκυρίευον, να βλάπτωσι σημαντικά τον
εχθρόν.

Επροχώρησαν με ταχύτητα και ορμήν πολλά πλησίον του εχθρικού
προμαχώνος, αλλά μη δυνηθέντες να εξώσωσι τους εχθρούς εξ
εφόδου, ηναγκάσθησαν να σταθώσιν εις την οποίαν είχον πιάσει
περί τον προμαχώνα θέσιν. Μη δυνάμενοι δε να βλάψωσι διά των
πυροβόλων τους εχθρούς, μετεχειρίσθησαν τας πέτρας, κτυπούμενοι
όμως και αυτοί με πέτρας από τους εχθρούς, από το οποίον και
εβλάφθησαν οπωσούν, και ιδόντες έν σώμα πολυάριθμον Αλβανών
ερχόμενον εις βοήθειαν των αποκλεισμένων, ηναγκάσθησαν ν'
αναχωρήσωσιν, αφ' ού εφονεύθη ο Σκαμπαρδώνης και επληγώθησαν
και άλλοι αξιωματικοί και στρατιώται.

Βλέπων δε ο Καραϊσκάκης ότι το Μετόχιον ήτον θέσις αρμοδιωτάτη
προς ασφάλειαν του Ελληνικού στρατοπέδου, απεφάσισε και το
ωχύρωσε με δύω έτι προμαχώνας, ένα εκ δεξιών και ένα εξ
αριστερών. Όταν ησύχαζον τα στρατεύματα, εσυνείθιζον να κάμνωσι
μεταξύ των διάφορα ερωτήματα. Εξετάζοντες λοιπόν μίαν ημέραν οι
εχθροί ποίος των αξιωματικών Ελλήνων ήτον εις έκαστον οχύρωμα,
ερώτησαν και περί του οχυρώματος εις το οποίον ήτον ο Βάσος·
και όταν έμαθον τούτο, απεκρίθησαν περιφρονητικώς ότι «αυτός
είναι δι' ημάς». Ο Βάσος, μη υποφέρων την περιφρόνησιν ταύτην,
ηθέλησε να πράξη κανέν έργον, δι' ού ν' αποδείξη, ψευδή την
κατ' αυτού ιδέαν των εχθρών, και ούτω διευθυνθείς προς τον
Καραϊσκάκην εζήτει να διορισθή είς τινα επικίνδυνον θέσιν, όπου
πολεμών ή να αποθάνη ενδόξως, ή ν' ανακτήση την βλαφθείσαν
υπόληψίν του. Πειθόμενος ο αρχηγός εις την αίτησίν του τον
διώρισε να υπάγη διά νυκτός να τοποθετηθή εις την κορυφήν ενός
λόφου πλησίον των εχθρικών προμαχώνων και να κατασκευάση και
οχύρωμα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου