Μερος 29

Ο Καραϊσκάκης ιδών ότι οι Έλληνες είχον ήδη αποκάμει από τον

αγώνα, τον κόπον και την δίψαν και μη θέλων να τους εκθέση εις

νέαν προσβολήν, την οποίαν πιθανώς ηδύνατο να κάμη ο Κιουταχής,

τους διέταξε ν' αποσυρθώσι τακτικώς και προφυλακτικώς διά να μη

βλαφθώσιν από τους εχθρούς, αν τυχόν επιχειρήσωσι να τους

καταδιώξωσιν. Η μάχη αύτη διήρκεσεν έξ ώρας κατά συνέχειαν·

εφονεύθησαν δε εκ μεν των Ελλήνων έως είκοσι, επληγώθησαν

διπλάσιοι, εφονεύθησαν και είκοσι δύω πολεμιστήριοι ίπποι· των

δε εχθρών η ζημία δεν έγεινε γνωστή, συμπεραίνεται όμως να

έγεινε σημαντική αφ' όσα διηγήθησαν δύω νέοι χριστιανοί από την

επαρχίαν Λιδωρικίου, οι οποίοι ήσαν μισθωτοί εις το σώμα του

Τζέλιου Πίτζαρη και εν καιρώ της μάχης ηυτομόλησαν προς τους

Έλληνας λαβόντες την σάλπιγκα, την οποίαν προ ημερών είχον

λάβει οι Τούρκοι φονεύσαντες τον σαλπιγκτήν.

Η νίκη αύτη εμψύχωσεν όλους εν γένει τους συγκροτούντας το

στρατόπεδον και ο Καραϊσκάκης, εφορεύων μόνος του, δεν άφινε να

μένωσιν αργοί οι Έλληνες, ώστε καθ' ημέραν σχεδόν εγίνοντο

ακροβολισμοί εις διάφορα μέρη του στρατοπέδου. Οι ακροβολισμοί

ούτοι εγίνοντο ενίοτε γενικώτεροι, ώστε αποκατεσταίνοντο μάχαι,

καθώς και την 30 Μαρτίου, ότε εφονεύθησαν τινές και επληγώθησαν

ο Λεόντιος Λαζόπουλος Ολύμπιος και ο Αναστασιέλος.

Κατά ταύτην την εποχήν εις την εν Τροιζήνι Συνέλευσιν έγεινε

πρόβλημα να διορισθή αρχιστράτηγος ο Τζιούρτζ. Οι εις αυτήν

απεσταλμένοι πληρεξούσιοι του στρατοπέδου ενόμισαν αναγκαίον,

πριν συγκατατεθώσιν εις τούτο, να το γνωστοποιήσωσιν εις τον

Καραϊσκάκην. Ο Καραϊσκάκης απεκρίθη με γενναιότητα: «Αι Αθήναι

να ελευθερωθώσι, τα μέσα του στρατοπέδου να μη λείψωσι, και

είμαι πρόθυμος να δεχθώ οποιονδήποτε αρχηγόν διορίσωσιν». Εφάνη

όμως μετά ταύτα ότι ο διορισμός ούτος υπήρξεν η αιτία τρόπον

τινά του θανάτου του.

Ο Καραϊσκάκης, αφ' ού συνήχθησαν και άλλα στρατεύματα, νομίζων

ότι ήτον ήδη εις κατάστασιν να κατασκευάση τον προμαχώνα

εκείνον, τον οποίον προ ολίγων ημερών επιχειρήσας δεν είχεν

επιτύχει, διέταξε τους ευρισκομένους εις το Μετόχιον να

παραχωρήσωσι την θέσιν των εις τον I. Θ. Κολοκοτρώνην και να

ήναι έτοιμοι να τον ακολουθήσωσιν, όταν τους διορίση. Ετοιμάσας

λοιπόν την αναγκαίαν ύλην, επήγε με αυτούς την νύκτα και

επεχείρησε να κατασκευάση τον προμαχώνα. Μ' όλον ότι δε οι

εχθροί τους εννόησαν και τους αντεπολέμησαν από τα πλησίον

οχυρώματα με πυροβόλα και με έν κανόνιον, οι Έλληνες

φιλοτιμούμενοι από τον αρχηγόν και αμιλλώμενοι προς αλλήλους,

επέμειναν και κατεσκεύασαν το οχύρωμα τούτο, το οποίον μόλις

απείχεν από τα εχθρικά έως εβδομήκοντα βήματα.

Ο Κιουταχής φοβούμενος μη κατορθώσωσιν οι Έλληνες να κάμωσι

προμαχώνας και εις τον ελαιώνα, το οποίον ήθελεν είναι πολλά

επικίνδυνον δι' αυτόν, κατεσκεύασε και αυτός άλλους προμαχώνας

μεταξύ του ελαιώνος και του Ελληνικού στρατοπέδου. Επροσπαθούσε

δε παντοιοτρόπως ν' αντικρούη την πρόοδον των Ελλήνων. Διά

τούτο, όταν έν σώμα στρατιωτών διωρισμένον από τον Καραϊσκάκην

επήγε να πιάση έν πηγάδιον, κείμενον εις την παρακειμένην

πεδιάδα, ο Κιουταχής εκινήθη κατ' αυτού με ικανήν πεζικήν και

ιππικήν δύναμιν, στοχαζόμενος ίσως ότι ανεγείρων οχυρώματα και

πιάνων θέσεις πλησίον των Ελλήνων, ηδύνατο να τους στενοχωρήση

και να τους βλάψη. Οι Έλληνες αντεστάθησαν και τον αντέκρουσαν

με ανδρίαν, δεν ημπόρεσαν μ' όλον τούτο να τον εμποδίσωσι του

να κυριεύση το πηγάδιον και άλλας τινάς περί αυτό θέσεις, όπου

κατεσκεύασαν οχυρώματα· απήλαυσεν όμως ταύτα με ζημίαν εκατόν

περίπου φονευμένων· από δε τους Έλληνας εφονεύθησαν έως

δεκαπέντε και επληγώθησαν διπλάσιοι.

Ο Καραϊσκάκης διά να διορθώση την εκ της στερήσεως του πηγαδίου

βλάβην, διώρισε και κατεσκεύασαν δύο οχυρώματα επί τινος λόφου

προς το πηγάδιον, τα οποία μόλις απείχον των εχθρικών έως

διακόσια βήματα, εις τα οποία ετοποθέτησε τους Πετμεζαίους και

τον Σισίνην με τους υπό την οδηγίαν των. Βλέπων δε ότι

ευδοκιμούσαν τα επιχειρήματά του και προώδευον αρκετά, είχε

μεγάλην χαράν, η οποία εφαίνετο προ πάντων από το προς τους

αξιωματικούς του στρατοπέδου φέρσιμόν του. Δεν εφείδετο κανέν

είδος επαίνου προς εκείνους, οι οποίοι ήθελον πράξει κανέν

έργον ανδρίας ή φρονήσεως εις τον πόλεμον· προ πάντων

υπερεξεθείαζε το εν Μετοχίω σώμα, διά του οποίου κατώρθωσε να

κατασκευάση το οχύρωμα εκείνο, εις το οποίον είχεν αποτύχει την

πρώτην φοράν και το οποίον εθεώρει ως σημαντικώτατον, διότι

εκείθεν εθεώρει τα κινήματα του εχθρού και επροστάτευε τα περί

αυτό λοιπά οχυρώματα.

Εις τοιαύτην κατάστασιν ήτον το στρατόπεδον όταν έφθασεν εις

τον Πειραιά και ο Κόχραν διωρισμένος από την Εθνικήν Συνέλευσιν

Ναύαρχος. Έφερε δε μεθ' εαυτού διάφορα πολεμικά πλοία, εν οις

και το δίκροτον η «Ελλάς». Ο Καραϊσκάκης συνωδευμένος από τους

σημαντικωτέρους των αξιωματικών του στρατοπέδου επήγεν εις

συνέντευξιν αυτού. Ο τρόπος της υποδοχής, τον οποίον

μετεχειρίσθη προς αυτούς ο Κόχραν, τους είλκυσε πολλά, ώστε

έγεινε λόγος μεταξύ των ότι δεν πρέπει να ήναι ψευδή τα περί

αυτού λεγόμενα. Ο Κόχραν ερώτησεν εις την συνέντευξιν ταύτην

τον αρχηγόν περί της καταστάσεως του στρατοπέδου και περί της

Ακροπόλεως των Αθηνών. Αυτός του εξέθεσεν εν συνόψει την

κατάστασιν του στρατοπέδου, περί δε της Ακροπόλεως του

εκοινοποίησε τας τελευταίας επιστολάς των πολιορκουμένων. Ο

Κόχραν επαινέσας τον ζήλον του στρατεύματος, επρόσφερεν εις

αυτό διά του Καραϊσκάκη μίαν σημαίαν κυανήν, έχουσαν εν τω μέσω

την γλαύκα, υπεσχέθη δε να οικονομήση όλας τας ελλείψεις του.

Περί δε της Ακροπόλεως ωμίλησε με πολλήν ζωηρότητα. Είπεν ότι

και την ιδίαν του ζωήν προσφέρει διά την ελευθερίαν των Αθηνών

υπεσχέθη χίλια δίστηλα εις εκείνον, όστις πρώτος ήθελε στήσει,

την σημαίαν εις τα τείχη της Ακροπόλεως, και έταξε πολλάς

δωρεάς και αμοιβάς εις όλους, όταν ήθελε διαλυθή το εχθρικόν

στρατόπεδον.