Μέρος 32

Ο Καραϊσκάκης τόσην λύπην αισθάνθη διά την βάρβαρον και

απάνθρωπον ταύτην πράξιν, ώστε του ήτον προκριτώτερον να χαθή

παρά να επιζήση εις έργον, το οποίον έμελλε ν' αμαυρώση την

υπόληψιν όλου του στρατοπέδου. Το μέγεθος της θλίψεώς του

ηδύνατό τις να το συμπεράνη από τα παράξενα και μανιώδη

κινήματά του. Ύβριζε τον αίτιον και τους αξιωματικούς, όσους

ενόμιζεν ότι δεν εφρόντισαν όσον έπρεπε διά να προλάβωσιν, ή να

εμποδίσωσι το δυστύχημα, αναθεμάτιζε την ώραν και ό, τι άλλο

ήρχετο εις τον νουν του εκείνην την στιγμήν. Τρέμων από τον

θυμόν του, εκινείτο ως μανιώδης ικανήν ώραν χωρίς ν' αποφασίση

τίποτε· τελευταίον διώρισε και εμάζωξαν την σκηνήν του διά να

αναχωρήση· ανήγγειλε δε την φυγήν του και εις τους οικειοτέρους

του διά να τον συνακολουθήσωσι, λέγων ότι δεν θέλει πλέον να

διοική επίορκον και άπιστον στράτευμα. Πολλοί των

σημαντικοτέρων αξιωματικών συνελθόντες περί αυτόν μόλις τον

κατέπεισαν με τας παρακινήσεις των να αναλάβη την συνέχειαν των

εργασιών του και να φροντίση να εκπλύνη το όνειδος του

στρατοπέδου, ευρίσκων και τιμωρών τον αίτιον της τρομεράς

ταύτης απιστίας· εξετάζων δε ο Καραϊσκάκης επληροφορήθη, ότι ο

πρωταίτιος ήτον είς εκ των στρατιωτών του Ιωάννου Νοταρά.

Αμέσως λοιπόν διέταξε και εβάλθη υπό φύλαξιν ο στρατηγός ούτος,

έως ου εύρη και παραδώση εις το στρατόπεδον τον ένοχον.

Εις ταύτα ενησχολείτο ο Καραϊσκάκης ομού με τους

σημαντικωτέρους των αξιωματικών, όταν εγχειρίζεται εις αυτόν

διαμαρτύρησις από μέρους του αρχιστρατήγου διά την καταπάτησιν

της συνθήκης και την σφαγήν των εχθρών. Συναρπασθείς αμέσως από

θυμόν και αγανάκτησιν είπε σωρείαν ύβρεων και κακολογιών

εναντίον του αρχιστρατήγου ενώπιον και του ιδίου απεσταλμένου

του· στραφείς έπειτα προς τους αξιωματικούς του είπε με τόνον

ενταυτώ και παράπονον· «Έχει αρά γε γνώσιν, ενώ θεωρεί από την

γολέτταν τον πόλεμον, να διευθύνη διαμαρτυρήσεις εις ημάς, οι

οποίοι αντιπαλαίομεν με τόσων ειδών διαβόλους;» Ο Καραϊσκάκης

διά την οποίαν είχεν αποκτήσει εις το στρατόπεδον υπόληψιν και

δύναμιν δεν εφοβείτο, ουδέ εσέβετο τον αρχιστράτηγον, ο οποίος,

ως μη συμμετέχων μάλιστα των κακοπαθειών και κινδύνων του

πολέμου, δεν ενομίζετο αρχηγός, αλλά προμηθευτής των αναγκαίων

του στρατοπέδου, και επειδή ουδέ ταύτα δεν ήσαν ικανά και

άφθονα, ως ήλπισαν κατ' αρχάς, δεν είχε δύναμιν ανάλογον με την

αξίαν του υπουργήματός του. Ελυπήθη όχι ολίγον και ο Κόχραν διά

την καταπάτησιν της συνθήκης και εις την πρώτην ορμήν του θυμού

του διώρισε και εξήλθον όλα τα υπό την οδηγίαν του πλοία από

τον Πειραιά και άραξαν από το όπισθεν μέρος· συγχρόνως διέταξε

και ανεχώρησαν τριακόσιοι περίπου εκ των υπ' αυτού

στρατολογηθέντων, οι οποίοι προ ολίγου είχον αποβή και

τοποθετηθή εις το Παλαιόκαστρον. Ο Καραϊσκάκης μ' όλα ταύτα δεν

απέκαμεν, αλλ' εξακολουθούσε τας εργασίας του όπως ηδύνατο.

Κατέπεισε δε και τον στόλαρχον και τον αρχιστράτηγον να

λησμονήσωσι τα γενόμενα και να συμπράξωσιν ως και πρότερον.

Έχων δε πάντοτε προ οφθαλμών τον κίνδυνον της Ακροπόλεως και

βλέπων την ανάγκην του να κάμη κανέν αποφασιστικόν κίνημα υπέρ

των εν αυτή πολιορκουμένων, πολλάς ημέρας κατά συνέχειαν ήτον

εις ανησυχίαν και περιφερόμενος εις τας διαφόρους θέσεις του

στρατοπέδου επαρατηρούσε και εσχεδίαζεν. Εν μια δε των ημερών

παραλαμβάνει τους σημαντικωτέρους των αξιωματικών και

μεταβαίνει εις το εις Φαληρέα στρατόπεδον, διά να κάμη κ'

εκείθεν παρατηρήσεις. Αφ' ού ικανήν ώραν με το τηλεσκόπιον

περιειργάσθη όλον τον μεταξύ του Ελληνικού στρατοπέδου και της

Ακροπόλεως τόπον, εκάλεσε πλησίον του τους αξιωματικούς και

τους είπεν ότι νομίζει ωφέλιμον να κινηθώσιν οι Έλληνες προς

την Ακρόπολιν διηρημένοι εις δύω σώματα, ανά τέσσαρας χιλιάδας

έκαστον, και εφωδιασμένοι με οκτώ ημερών τροφάς και πολεμεφόδια

και με τ' αναγκαία εργαλεία προς κατασκευήν οχυρωμάτων. Το έν

εκ των δύω τούτων σωμάτων να διευθυνθή δεξιόθεν, το δε εξ

αριστερών διά του ελαιώνος· εδείκνυε δε ταυτοχρόνως και τας

θέσεις όπου ενόμιζεν ασφαλές να τοποθετηθώσι τα σώματα ταύτα,

διά ν' αντικρούσωσι την πρώτην ορμήν του εχθρού και να

ενεργήσωσιν έπειτα εκείθεν περί της προόδου των εις Ακρόπολιν.

Αφ' ού εκοινοποίησε το σχέδιον τούτο και εις τον στόλαρχον και

εις τον αρχιστράτηγον και έγεινε δεκτόν, επροσκάλεσεν εις την

σκηνήν του όλους τους αξιωματικούς του στρατοπέδου διά να

σχεδιάσωσι λεπτομερέστερον περί του τρόπου, με τον οποίον

έπρεπε να κινηθώσι τα σώματα και πώς και από ποίους να

οδηγηθώσι. Γνωρίζων δε το φίλαρχον των Σουλιωτών, επρότεινεν

εις αυτούς να οδηγήσωσι το έν σώμα, το δε έτερον είπεν ότι

έμελλε να το οδηγήση αυτοπροσώπως ο ίδιος· ανέλαβε δε εις τον

εαυτόν του να κινηθή εις την εκ δεξιών εκστρατείαν, ήτις έμελλε

να ήναι η δυσκολοτέρα· αλλ' οι Σουλιώται κινούμενοι από

φιλοτιμίαν και άμιλλαν εζήτησαν να διορισθώσιν αυτοί εις το

κινδυνωδέστερον μέρος, και ο Καραϊσκάκης συγκατετέθη.

Την επιούσαν ο Καραϊσκάκης διώρισεν υπό την οδηγίαν των

Σουλιωτών τον Ιωάννην Νοταράν, τον οποίον είχεν ήδη αφήσει

ελεύθερον ως αναδειχθέντα αθώον της εις τους Τούρκους γενομένης

απιστίας, και τον Μακρυγιάννην, διότι είχεν υπό την οδηγίαν του

τους Αθηναίους, οι οποίοι ως έμπειροι των θέσεων εχρησίμευον

και ως οδηγοί. Αυτός δε συνεκρότησε το σώμα του από τα λοιπά

στρατεύματα. Μη έχων δε τα αναγκαία εργαλεία, ηναγκάσθη να

βραδύνη ολίγας ακόμη ημέρας το κίνημα, έως ου να προμηθευθή

ταύτα από Σαλαμίνα και Αίγιναν, όπου είχε στείλει επίτηδες

πλοία.

Αφ' ού εφωδιάσθη και από ταύτα, ειδοποίησε τους αρχηγούς όσοι

έμελλον να εκτελέσωσι το σχέδιον, διά να ετοιμασθώσιν.

Επλησίασαν εις την ξηράν και τα πλοία, εις τα οποία έμελλον να

επιβώσι τα στρατεύματα· αλλ' ανεβλήθη κ' εκείνην την νύκτα το

κίνημα διά τινας ελλείψεις, τας οποίας δεν επρόλαβον να

οικονομήσωσι· την επομένην ημέραν έπεμψεν ο Καραϊσκάκης εις τον

αρχιστράτηγον ζητών πολεμεφόδια διά να εφοδιάση τα στρατεύματα,

όσα έμελλον να κάμωσι το κίνημα· επειδή δε εκείνος του έπεμψεν

οκτώ μόνον κιβώτια, αυτός νομίζων ολιγωτάτην την ποσότητα

ταύτην ως προς το πλήθος των στρατιωτών και το επιχείρημα και

γνωρίζων την δυσκολίαν του να εφοδιασθώσιν άλλοτε, αφ' ού

ήθελον τοποθετηθή μακράν του στρατοπέδου και της θαλάσσης,

ηγανάκτησε καθ' υπερβολήν και είπε μυρίας ύβρεις εναντίον του

αρχιστρατήγου, επί παρουσία μάλιστα του απεσταλμένου του. Η

βραδύτης, με την οποίαν ενεργείτο η εκστρατεία αύτη εναντίον

της επιθυμίας του, τα συμβαίνοντα συχνά εμπόδια, αι

αντενέργειαι αι οποίαι πλαγίως του εγίνοντο, ή ενόμιζεν ότι του

εγίνοντο, ίσως και η συνεχής του νοός του ενασχόλησις εις το

κίνημα τούτο τον ετάραξαν τόσον κατ' εκείνας τας ημέρας, ώστε

εκυριεύθη από πυρετόν.